Nebula

AP/NASA

Αυτή η φωτογραφία του νεφελώματος Helix, κυκλοφόρησε την Παρασκευή 9 Μάιου 2003 και είναι μία από τις μεγαλύτερες και πιο λεπτομερείς εικόνες ουράνιων σωμάτων που έγινε ποτέ.

Συγχώνευση Γαλαξιών

AP/NASA

Ένα ζεύγος μακρινών γαλαξιών που συγχωνεύονται.

Υπολείμματα Σούπερνοβα

AP/NASA

Η φωτογραφία αυτή αποτελείται από 18 διαφορετικές εικόνες που μας δείχνουν τα υπολείμματα μιας έκρηξης Σουπερνόβα, γνωστής ως Κασσιόπεια Α. Είναι το νεότερο γνωστό απομεινάρι έκρηξης Σουπερνόβα στο Γαλαξία μας. Η νέα εικόνα του Χαμπλ μας δείχνει την πολύπλοκη και περίπλοκη δομή των αστεριών όταν καταστρέφονται και απομένουν μονάχα τα θραύσματά τους.

Γαλαξίας

AP/NASA

Μια μοναδική εικόνα του Γαλαξία NGC 5866 που απέχει από το Γαλαξία μας 44 εκατομμύρια έτη φωτός. Έχει διάμετρο περίπου 60.000 έτη φωτός, μόνο τα δύο τρίτα τη διάμετρο του Γαλαξία μας, αν και η μάζα του είναι παρόμοια με του δικού μας.

Συντρίμμια αστρικής έκρηξης

AP/NASA

Αυτές οι λεπτές ίνες είναι πραγματικά κομμάτια συντριμμιών από μια αστρική έκρηξη σε έναν γειτονικό γαλαξία. Μοιάζουν με συννεφάκια καπνού και σπίθες από καλοκαιρινή επίδειξη πυροτεχνημάτων αποτελούν όμως υλικό που θα ανακυκλωθεί για τις επόμενες γενιές άστρων.

Γαλαξίες που αλληλεπιδρούν

AP/NASA

Στις 20 Απριλίου 2011 το τηλεσκόπιο Χαμπλ συλλαμβάνει μια ομάδα αλληλεπιδρώντων γαλαξιών που ονομάζεται Arp 273. Ο μεγαλύτερος Γαλαξίας «τραβάει» τον μικρότερο «σύντροφό» του παραμορφώνοντας τον πυρήνα του.

Carina Nebula

AP/NASA

Μια φαντασμαγορική εικόνα με σύννεφα που μοιάζει να βγήκαν από κάποιο μυθικό βιβλίο , συλλαμβάνει την χαοτική δραστηριότητα στην κορυφή ενός πυλώνα αερίου και σκόνης. Αστέρια - βρέφη βρίσκονται θαμμένα μέσα του και εκλύουν φωτιά και πίδακες αερίου. Το νεφέλωμα αυτό βρίσκεται 7.500 έτη φωτός μακριά μας, στο νότιο αστερισμό Carina. Η εικόνα αυτή γιορτάζει την 20η επέτειο από την κατασκευή του Χαμπλ, τον Απρίλιο του 1990.

Φως - Ηχώ

AP/NASA

Ο φωτισμός της διαστρικής σκόνης προέρχεται από το κόκκινο αστέρι υπεργίγαντα στο κέντρο της εικόνας, το οποίο έδωσε έναν παλμό φωτός πριν από τρία χρόνια, όπως το φλας σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Η ηχώ του φωτός μέσα στο χώρο είναι παρόμοια με την ηχώ του ήχου μέσω του αέρα. Δεδομένου ότι το φως από την αστρική έκρηξη συνεχίζει να διαδίδεται προς τα έξω, τα διάφορα μέρη της γύρω σκόνη φωτίζονται, ακριβώς όπως μια ηχώ ανακλάται στα αντικείμενα που βρίσκονται κοντά στην πηγή. Τελικά, όταν το φως αρχίσει να φτάνει στην πίσω πλευρά του νεφελώματος, το φως θα εξαφανιστεί.

Γέννηση και Θάνατος

AP/NASA

Μια από τις μεγαλύτερες πανοραμικές εικόνες που έχουν τραβηχτεί ποτέ. Η εικόνα δείχνει ένα νεφέλωμα 7.500 έτη φωτός μακριά μας και περιγράφει την ταραχώδη κεντρική περιοχή του. Η γέννηση και ο θάνατος των αστεριών αποτυπώνονται με λεπτομέρειες που ο άνθρωπος δεν είχε ποτέ στη ζωή του ξαναδεί.

Φυσικό αέριο στο διάστημα

AP/NASA

Μια λεπτή κορδέλα φυσικού αερίου επιπλέει παράξενα στο Γαλαξία μας. Πρόκειται για ένα πολύ λεπτό τμήμα υπολείμματος σουπερνόβα που προκλήθηκε από αστρική έκρηξη που συνέβη πάνω από 1.000 χρόνια πριν. Το σουπερνόβα ήταν ίσως το πιο λαμπρό αστέρι που είχε δει ποτέ ο άνθρωπος, και ξεπέρασε την Αφροδίτη ως το λαμπρότερο αντικείμενο στον ουρανό τη νύχτα. Η έκρηξη ήταν ορατή ακόμη και κατά τη διάρκεια της ημέρας για εβδομάδες, και παρέμεινε ορατή με γυμνό μάτι για τουλάχιστον δύο έτη και έξι μήνες πριν από το ξεθώριασμα.

Ο θάνατος ενός αστεριού

AP/NASA

Η χαοτική δομή του θανάτου ενός άστρου, ένα πολύχρωμο "τελευταίο αντίο" ενός άστρου σαν τον Ήλιο μας. Το αστέρι είναι στο τέλος στη ζωή του έτοιμο να πετάξει μακριά το εξωτερικό στρώμα αερίουτο οποίο αποτέλεσε ένα κουκούλι γύρω από τον υπόλοιπο πυρήνα του αστεριού. Το υπεριώδες φως από το ετοιμοθάνατο άστρο εκλύεται στο διάστημα. Ο λευκός νάνος, η λευκή κουκίδα στο κέντρο, είναι ένα από τα πιο καυτά γνωστά πράγματα στον κόσμο με θερμοκρασία 200.000 βαθμών Κελσίου. Ο Ήλιος μας τελικά θα καεί με τον ίδιο τρόπο, αλλά όχι για άλλα πέντε δισεκατομμύρια χρόνια.

Zwicky 18 - Ο γαλαξίας Ντόριαν Γκρέι

AP/NASA

Αυτός ο γαλαξίας έχει κάτι κοινό με τον Ντόριαν Γκρέι, το γνωστό ήρωα του Όσκαρ Ουάιλντ. Όσο περισσότερο τον παρατηρούν οι επιστήμονες, τόσο παλαιότερος φαίνεται να καταλήγουν ότι είναι.